palia.

fun á cidade caída a tarde
apagadas as vidreiras
suando aínda o radon
nas paredes de granito

fun nun agoiro
levado por un corro de voces
e de nostalxia arrepentido

de terme lembrado tarde
da cidade onde habito
agora chea de homes
esquecidos de ser homes
engulidos por esperanzas
penduradas nos mastiles
onde as nubes descansan
antes de recoller e irse

fun á cidade chea de labirintos
onde medran as silvas
esfiando os muros
para deixarme devorar
de longas soidades

alí onde o salgueiro chora
e baixo as súas pólas
acolle aos cautivos

fun alí onde antes eran tesouros
agora en chatarra convertidos
para erguela mirada
para matar con ela
a lastima que sinto
por estar aínda vivo
vendo como se vai fuxitiva a cidade
pobre espoliada sen esperanza
co meu silenzo mantido.

Enrique Leirachá.