I
os cisnes durmían sobre un campo
de soños e sentado no tren eu repasaba
o futuro. Nunca imaxinei este valor, nunca
enfrontei o frío, o baleiro, o silencio como nesta hora
na que todo fica absorto un refacho de plumas
II
a luz adormeceu nas túas costas
e o frío ficou lonxe
na abandonada extensión da ausencia.
O corpo durmido sobre o corpo
respiraba os impulsos dun latexar insomne
e o cristal do tempo loitaba por penetrar ata o colchón
e demorar nas sabas.
Pero era máis forte a tenrura
máis importante a perfumada pel e a adormecida
espera
(...)
Francisco X. Fernández Naval
Nº 13
Grupo Poético de Aveiro
Fevereiro 2011
Sem comentários:
Enviar um comentário