Chove, é un día marrón

percíbese una estraña melancolía

no ar

A mañá semella una sinfonía inacabada

balada de outono

interpretada na quietude dun solpor

aparente

Pingas frías baten nas fiestras e xacen nos vidros

nunha perfecta interpretación dramática

O silencio acada temidas sombras

tépedas

e traspasa extensións grises coma nave illada

no inmenso océano

Os ocos das feridas atravesan longas avenidas
dunha cidade que se move ás présas
Os ollos formulan preguntas escuras
as respostas son estatuas mudas
nas prazas dunha evidente noite pecha
Pombas inmersas no seu holocausto
son asasinadas por un decreto, seica

necesario
Chove, é un día marrón

Se soubese, faría cos elementos precisos
un blues, adecuado aos gatos que moran

nas inmediacións do inferno

Cruz Martínez