fastío.

prodúcesme unha sede inesgotable
e unha anguria parecida ao veludo
cada latexo, cada segundo afógame
mátame salvaxemente
ata caer na miña propia vertixe
para volver recompoñerme ata o fastío
non estou mentres van pasando outros
esta resignación cravada no meu peito
vaime desangrando cada día
non sei onde estou por momentos
nin a penas que fixen para sentir
todo o que me arrodea como alleo
non sei se é mellor quedar en silencio
ou vendar os sentidos
non sei o que é de min
e tampouco o que de min queda
puidera pensar de mudar este pensamento
e que síntome tranquilo ao dicilo
no fondo ti tamén sabes que non é tal
que estou moi doído
podes ver como paso a miña man pola gorxa
e tento esganarme
como probo a facelo unha e outra vez
como me contorsiono
e aínda me queda un anaco de excitación
sabes teño gañas de rematar dunha puta vez
pero vou tentar comportarme
vou dicircho doutra forma
agora case adiviño o que estou a facer
pois sei que perdín a presa
dende que a noite deixou de ir
da man do día
e todo parece correr para repregarse
nun sobresalto
neste obsesionante desexo.

Enrique Leirachá.

Liturxia dos mares

...........Sobre o silencio da rocha escoitarase
a voz da túa verdade.

......................Ante do amencer
......................sairás co núbil sinal que labra
......................o firmamento,
......................navegarás máis aló de rexións inasibles,
......................da noite á mañá
......................andarás sobre túmulos do tempo
......................co recordo do mundo ás túas costas,
......................chegarás a roldar as horas que se xestan
......................na tremente mareira,
......................nómade, irás ao fronte da proa:
......................con lúas de lume iluminarase a túa fronte.
O camiño é denso e o amparo da aurora é só un.
Albisca a súa pegada,
o sosego que amaina o sopor das tormentas.

MARLENE PASINI

Traducido ao galego por Cruz Martínez

Poesía na radio

O "Penúltimo Acto" estivo na Radio Piratona 106.0FM. Compartindo poesía na tarde do sábado 24 cos seus amigos Abilio Rodríguez e Manolo Pipas.

COMÍA UN XEADO EN XANEIRO

Un enxame de minúsculas pingas
zoaban a carón da miña orella
minúsculas musas
satíricas abellas.

Sentado a carón de Euterpe
escoitando a súa melódica frauta
non me suxire poema
que exprese tan extremada beleza
a carón dunha musa abafada
á beira dun poeta estorbo
nin no Monte Helicón
desemboca o meu arte fluído.
Agardo unha resposta
á miña luz sacra
aos bicos xordos do vento
nunha noite inmortal.

Un eufemismo,
Sol lucet omnibus
Unha égloga
O tempora! O mores!
Un ideal
Verba volant, scripta manent

E no magma da miña man noto o calor dun dos teus beixos.

Ramón R. Nogueira

Os factores de callado

Do meu sangue son antagónicos
E debuxan molecularmente
A esencia, do meu eu
Biolóxico e funcional
Son atómica celular
Evolucionada nun longo proceso
Dunha cadea infinitesimal
De dobre hélice
Son un millón de moléculas
Diferenciadas e especializadas
Que viven no espazo, tecido
Entre a forma líquida
E a fracción forme
Dun ser individual, que respira
Poesía, nunha combustión enerxética
Que me dá vida

rosanegra

cincuenta

máis de cincuenta balazos
non lograron arruinalo peiteado
de Bonnie nin espantalo seu perfume
nin calar o saxo de Clyde
nin romper o mapa de Louisiana
Bonnie soñaba con ser cantante e poeta
deixala delincuencia
e na construción ver traballar a Clyde
pero as súas sortes estaban botadas
e escritas nun poema
que entregou Bonnie a súa nai
como fogar tiñan o seu coche
e algún roubo para ir tirando
e pola pascua entre tiros a familia ían ver
Clyde tiña o dedo floxo
non necesitaba que a cousa se puxera fea
para o gatillo premer
el só quería vingarse dos polis
que lle fixeran na cadea tanto mal
Bonnie escribía versos
de cando Clyde era limpo, reto e honesto
dos bancos en quebra
da pobreza e dos campos de algodón
do desemprego e a depresión
dun feixe de mentiras sen sentido
que os culpaban aos dous
se non fora que o xoves negro
pasou voando como calquera cousa
nas chabolas onde vivían en Dallas
esta historia aínda se conta agora
como nunha odisea fóronse
el conducindo descalzo
e ela comendo un sandwich
que un chivato os delatou
e que setenta e seis anos despois
máis de cincuenta balazos
non arruinaron o peiteado de Bonnie
nin deron calado o saxo de Clyde
dende aquela se canta en Louisiana:
“Así como as flores son adozadas
polo sol e a xeada
Este vello mundo e máis brillante
polas vidas de xente como vos”

Enrique Leirachá.

Sem futuro

“Vivemos uma época sem futuro. A espera do que está por vir já não é uma esperança, mas angústia” escrevia, em 1934, Simone Weil. Eis o fulcro do problema: o nosso tempo não é do desespero, mas do desapontamento. Vivemos o tempo da decepção. Tudo isso faz reflectir. A própria arte não deixa de relacionar-se com a escuridão humana. De facto: o conhecimento obscuro e instintivo. Está-lhe reservada – para retomar Antonin Artaud – dizer “verdades insuportáveis”. “Van Gogh o suicidado da sociedade” aí está – como um ícone do transe-, porque a lógica anatómica do homem moderno- como escreveu o autor de “O teatro e o seu Duplo”- é nunca ter podido viver nem pensar senão à possesso.

alexandre teixeira mendes

Do livro "animal humano"

Cómpre

Cómpre facerlle o boca a boca a agoniante luz
Aquela que ancorada nas somnámbulas imaxes
publica tristes panfletos ata convertelos en
......................................longos best sellers
Devorados logo sen prospecto polos adictos
que viven a expensas de estrañas divagacións
e as palabras ensaríllanse ao pescozo coma
........................................................serpes
mesturadas no sangue como a droga máis dura
Honestamente, a vea non pode coa dose
xiringas baleiras aparecen nos dicionarios
..............................como sinónimos de derrota
Copropietarios de argumentos, vencellados aos
......................................................reality show
citan que a morte polo pouco, supera dez cifras
Unha negrura intensa apodérase dos momentos
Hai cadáveres deambulando ao teu carón
...........................................nas frías rúas
E de mañá, inconscientemente abres o xornal e les
..........................................................cronolóxicas
............................................................É terrible

No entanto, na cidade aberta ao desánimo
.........................tódolos reloxos advirten
.................................que non hai tempo

Cruz Martínez

palíndromo

É aquela palabra ou frase que tanto pode ser lida de esquerda a dereita como de dereita a esquerda sen sufrir cambios.
Ao parecer foi Sotades o Obsceno de Maronea no século III. AC. o iniciador dos palíndromos nos que formaba obscenos xogos de palabras que lle chegaron a custala vida.Sotades é citado no 'El Satiricón' de Petronio.Nas matemáticas, podemos ver nos palíndromos un dos antecedentes do concepto moderno de simetría pois para os gregos a simetría tiña que ver co concepto actual de proporcionalidade e non co xogo de espellos, como entendese hoxe as simetrías en matemáticas.A palabra máis longa que forma un palíndromo ten 6 Millóns de letras.
En galego temos unha rica obra políndroma que leva por titulo:
“A TORRE DA DERROTA”, do poeta Gonzalo Navaza. (Lalín, 1957). Profesor da Facultade de Filoloxía e Tradución na Universidade de Vigo
A súa actividade investigadora centrouse principalmente cara a lexicografía e a onomástica galega.
É membro da Comisión de Toponimia, presidente da Asociación Galega de Onomástica e secretario do PEN Club de Galicia. Realizou diversas traducións para Edicións Xerais de Galicia e actualmente coordina a área de dicionarios desta editorial.
Como escritor podemos salientar os seus libros de poemas A torre da derrotA (1992) ou Libra (2000) e as súas narracións Erros e Tánatos (1996), Elucidario (1999) ou Santos e defuntos (2001).

Nesta “A torre da derrotA” é na que se inclúen cantidade de palíndromos e da que achegamos este exemplo:


O norte é tronO
Se corta soños atroceS
O noso sonO
E acaso rosa caE
Na maN.
E se acaso rosa caesE,
Aire só seríA.



Ame o pobo o bo poemA.
Iso sI
Ate o pobo o bo poetA.


AmA,
Adan, se non non es nadA.


Azar trazA
A torre da derrotA.
O medo do demO
AxexA.

AxexA
A tropa na portA.

Azar trazA
A torre da derrotA.

DA GEMA

A poupa mula e masca
exibe o mamilo
pela ponta soletra
em apupo um lastro
monstro fátuo

que porra que
bicho de mel e saco,
contentamento...

por grifa jarra estende o nó
preguiça morna se diz farta
aqui Baco
suspende o lance de garganta
émulo e triste acorda
...almente...

traz nódoa carcomida, uma clara auréola
a mesma que o faz.

Aurelino Costa

Do livro: "Na terra de Genoveva"

abril

recordo a mañá
como se a parira
entre os meus labres secos
ao pronunciarte
para logo esganar
as horas nas pálpebras,
o fume do café,
as gotas de auga
que salpican os coches
ao pasar pola rúa
separando os teus ollos
dos meus,
as man índose
por momentos,
pipa de fumar, tabaco,
cunca, pano,
un encrucillado
por rematar,
algo que me impida
tocarte
por medo a romperte
e non por que non quera
dulce-romperte
entre os meus dedos
e quedar impune.

Enrique Leirachá.